του Σπήλιου Δαμαλίτη,

Η πολιτική κατάσταση στη Μεγάλη Βρετανία τα προηγούμενα χρόνια, μονοπωλούσε ανά διαστήματα την διεθνή επικαιρότητα. Νικητής μέσα από την πολιτική αστάθεια και αναποφασιστικότητα που ακολούθησαν το δημοψήφισμα της κυβέρνησης Κάμερον, αναδείχθηκε το πιο συντηρητικό φάσμα του κόμματος των συντηρητικών, με νέο ηγέτη τον αμφιλεγόμενο Μπόρις Τζόνσον. Η εκλογή του στην προεδρία του κόμματος, με στόχο την νίκη στις επικείμενες εκλογές για το Ηνωμένο Βασίλειο, είχε σύνθημα την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε με συμφωνία είτε χωρίς, δίνοντας ένα οριστικό τέλος στο περίφημο Brexit. Μετά το Brexit, όντας πλέον πρωθυπουργός, κλήθηκε να αντιμετωπίσει και την πανδημία του κορονοϊού που έχει αλλάξει την πραγματικότητα σε όλο τον κόσμο.

Ας δούμε πρώτα όμως συνοπτικά, το ποιός είναι ο Μπόρις Τζόνσον. Γεννημένος στις ΗΠΑ και προερχόμενος από οικογένεια με αριστοκρατικές ρίζες, ο Τζόνσον σπούδασε κλασική φιλολογία στο Balliol College της Οξφόρδης, όπου εξελέγη πρόεδρος του φοιτητικού κινήματος, το 1986. Πριν το πανεπιστήμιο, αρκετοί καθηγητές μιλούσαν για ένα νέο με λαμπρό μυαλό, που ήταν μάλιστα και άριστος στα αρχαία ελληνικά και λατινικά. Μετά το πανεπιστήμιο, ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα <<The Times>>. Στη συνέχεια, έγινε ο απεσταλμένος της εφημερίδας <<The Daily Telegraph>> στις Βρυξέλλες, όπου φάνηκε μια πρώτη σύνδεση του με την πατριωτική δεξιά. Τα άρθρα του τύγχαναν μεγάλης απήχησης στην συντηρητική δεξιά της Βρετανίας. Στη δημοσιογραφία αναρριχήθηκε γρήγορα, καταλαμβάνοντας υψηλές θέσεις τα επόμενα χρόνια. Το 2001, ξεκίνησε την πολιτική του πορεία, όταν και εξελέγη βουλευτής, συμμετέχοντας μάλιστα και στο υπουργικό συμβούλιο. Το 2008, παραιτήθηκε από βουλευτής, όταν και εξελέγη δήμαρχος του Λονδίνου, θέση την οποία διατήρησε και το 2012 με την επανεκλογή του. Γίνεται, λοιπόν, εμφανές ότι μιλάμε για ένα άτομο, του οποίου η πορεία ήταν ανοδική στα χρόνια της επαγγελματικής, αλλά και πολιτικής του πορείας. Σίγουρα, πολλές πρακτικές του έχουν αμφισβητηθεί στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Από το αρχαιολογικό σκάνδαλο που τον οδήγησε στην απόλυση από τους <<The Times>> (κατηγορήθηκε ότι ανέφερε ψευδές ειδήσεις), μέχρι τα άρθρα του που γελοιοποιούσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μετά την παραίτηση, λοιπόν, της Τερέζα Μέι το 2019, η οποία δεν κατάφερε ποτέ να πραγματοποιήσει μία αποδεκτή συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση για το Βrexit, το συντηρητικό κόμμα χρειαζόταν μία μεγάλη αλλαγή στην ηγεσία του. Ο Τζόνσον, ως νέος ηγέτης, οδήγησε το κόμμα σε νίκη στις εκλογές που διενεργήθηκαν. Η απειλή για ένα δεύτερο δημοψήφισμα μετά την επικράτηση του αποκλείστηκε και ο δρόμος για την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας άνοιξε, χωρίς αλλά ή εάν. Ο βρετανικός λαός έδωσε την εντολή αυτή στον πλέον πρωθυπουργό της χώρας. Σίγουρα, η απόλυτη επικράτηση των συντηρητικών και τα πολύ χαμηλά νούμερα των εργατικών, που έχασαν και τις ψήφους από τους νέους που τους είχαν στηρίξει, έδειξαν πως ο βρετανικός λαός ήθελε την πραγματοποίηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος. Η λέξη Brexit έπαψε να χρησιμοποιείται από την βρετανική κυβέρνηση, ενώ η Μεγάλη Βρετανία αποχώρησε από την Ένωση τον Ιανουάριο του 2020, αποτελώντας το πρώτο μέλος που προβαίνει σε μία τέτοια κίνηση. Ο πρωθυπουργός εκπλήρωσε, λοιπόν, την υπόσχεση που είχε δώσει πριν τις εκλογές. Παράλληλα, όμως, θα πρέπει να ενώσει και έναν πολιτικά διχασμένο λαό, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πόλωση μεταξύ συντηρητικών και εργατικών είχε φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα. Η ήττα των εργατικών από τον Τζόνσον, συνδυάστηκε με την παραίτηση του Κόρμπιν. Η αλήθεια είναι ότι, ο πρόεδρος των εργατικών αμφιταλαντευόταν όσον αφορά το Brexit και δεν έδειχνε να έχει σε πολλά καίρια θέματα μία ολοκληρωμένη και ενιαία πολιτική θέση. Πέραν, λοιπόν, της ολοκλήρωσης του Brexit, ο Τζόνσον καλείται να ενώσει και τον λαό. Σίγουρα, θα πρέπει να αντιμετωπίσει σύντομα και τις σειρήνες που ακούγονται από την Σκωτία περί ανεξαρτητοποίησης από το Ηνωμένο Βασίλειο και προσχώρησης εκ νέου στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Το αν το Brexit θα έχει ευτυχή κατάληξη για το μεγάλο νησί, θα φανεί μέσα στα επόμενα χρόνια. Πάντως, ο πρωθυπουργός της υπήρξε μεγάλος υποστηρικτής του, μιλώντας πλέον για τις δυνατότητες που ανοίγονται στον βρετανικό λαό και για μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα.

Μέχρι που έφθασε στην Ευρώπη, αλλά και στην Μεγάλη Βρετανία, το κύμα της πανδημίας του COVID-19. Οι χειρισμοί του Βρετανού πρωθυπουργού δεν ήταν οι καλύτεροι δυνατοί. Δεν θωράκισε άμεσα την χώρα του, αλλά αντίθετα προσπάθησε να εφαρμόσει το μοντέλο της ανοσίας της αγέλης. Το γεγονός ότι δεν προχώρησαν άμεσα σε καραντίνα στη Μεγάλη Βρετανία, ίσως να βοηθήσει μακροπρόθεσμα την οικονομία της, όμως τίθεται εν αμφιβόλω η πρακτική κάποιων πολιτικών να τοποθετούν την οικονομία πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Μετά από πολλή πίεση και προειδοποιήσεις για ραγδαία και πρωτοφανή αύξηση των θυμάτων, ο Τζόνσον αποφάσισε να πάρει δραστικά μέτρα και να αναστείλει την λειτουργία καταστημάτων, σχολείων κλπ. Μέχρι και ο ίδιος κόλλησε τον κορονοϊό. Η έλλειψη ορθής διαχείρισης αποδείχθηκε στην πράξη από τον μεγάλο αριθμό θανάτων στη Βρετανία, οι οποίοι ίσως να είχαν αποφευχθεί, αν ελάμβανε προληπτικά μέτρα για την πανδημία νωρίτερα. Έντονη είναι η προσπάθεια ισορρόπησης της κρίσης στη Μεγάλη Βρετανία με σκοπό την σταδιακή επάνοδο στη μερική κανονικότητα, ενώ παράλληλα, ο Μπόρις Τζόνσον έχει αναρρώσει και έχει επανέλθει  στα καθήκοντα του. Τα μέτρα που, έστω και καθυστερημένα ελήφθησαν, φάνηκε ότι φρέναραν κάπως την εξάπλωση του ιού στο νησί, με πολύ βαριές όμως απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, το οποίο και κατέδειξε την αρχικά λανθασμένη στρατηγική του Τζόνσον.

Μέσα, λοιπόν, σε ένα κλίμα αβεβαιότητας, λίγο μετά το Brexit εμφανίστηκε και μία πανδημία. Οι διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση για μία συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών για την μετά-Brexit εποχή, που ήδη διανύουμε, απέχει από την πραγματικότητα. Ο ιός και όσα άφησε και θα αφήσει πίσω του, σε συνδυασμό με την αποχώρηση της χώρας από την Ένωση θα επηρεάσουν σίγουρα την χώρα. Η δημόσια υγεία έχει πληγεί, όπως και η οικονομία της χώρας. Πλέον, ο Μπόρις Τζόνσον, ένας αμφιλεγόμενος πρωθυπουργός, όπως μπορούμε σίγουρα να χαρακτηρίσουμε, καλείται, όντας στο τιμόνι μιας ανεξάρτητης και αυτόνομης Μεγάλης Βρετανίας, να την οδηγήσει ασφαλή έξω από την κρίση. Θα πρέπει, δηλαδή, να ξεπεράσει την κρίση του ιού και στη συνέχεια, να ενώσει τον πολιτικά διχασμένο λαό του και να ανοικοδομήσει τις σχέσεις του με τους Ευρωπαίους πρώην εταίρους του. Το μέλλον, ο βρετανικός λαός και η ιστορία θα κρίνουν την πορεία του.